Konkurencja o węglowodany
Optymalne warunki do uprawy soi to pH w zakresie neutralnym (wartość pH 6-7) oraz gleba możliwie ciepła, bogata w próchnicę i przewiewna. Jak wiadomo, bakterie brodawkowe wiążą azot z powietrza. Należy zauważyć, że w początkowej fazie wzrostu, duża podaż azotu z gleby może mieć negatywny wpływ na rozwój bakterii brodawkowych. Gdy Rhizobium już się rozwinie, wychwytuje wystarczającą ilość azotu z powietrza, aby pokryć 70-80% zapotrzebowania rośliny na ten składnik. Pozostały azot potrzebny do optymalnego wzrostu pochodzi z mineralizacji azotu z gleby lub, jeśli to konieczne, z nawozów mineralnych.
Bakterie brodawkowe dostarczają roślinie azot w zamian za węglowodany
W zamian za wiązanie azotu bakterie brodawkowe potrzebują węglowodanów, w tym cukrów, których dostarcza roślina. To tutaj do gry wchodzą składniki pokarmowe – potas i magnez . Oba są niezbędne do sprawnego przebiegu fotosyntezy, podczas której powstają węglowodany. Ponadto zarówno magnez, jak i potas odgrywają ważną rolę w transporcie węglowodanów w roślinie – na przykład do korzeni lub nasion. Tylko przy dobrej podaży potasu i magnezu, wystarczająca ilość węglowodanów może zostać przetransportowana do bakterii brodawkowych w korzeniach. Składniki te odżywiają Rhizobium, a także umożliwiają tworzenie rozbudowanego systemu korzeniowego – dzięki czemu woda i składniki pokarmowe z gleby mogą być łatwiej pobrane przez rośliny. Jeśli potas lub magnez nie są dostępne w wystarczających ilościach, duża część węglowodanów pozostaje w liściach i nie jest dostępna dla korzeni i Rhizobium.
Z powodu niedoboru magnezu, do korzeni soi transportowane są niewystarczające ilości węglowodanów (– Mg). W związku z tym wzrost korzeni jest zahamowany w porównaniu z dobrze zaopatrzoną w magnez rośliną (+ Mg), w której bakterie brodawkowe rozwijają się optymalnie. Źródło: Cakmak
Rywalizacja o cukier
Wraz z początkiem fazy nalewania ziarna soi wzrasta zapotrzebowanie rośliny na cukier i inne asymilaty, powstałe wskutek fotosyntezy. Jednak bakterie brodawkowe jednocześnie potrzebują znacznych ilości węglowodanów na własne potrzeby. W tym momencie rozpoczyna się rywalizacja o węglowodany między bakteriami brodawkowymi a strąkami. W przypadku niedoboru potasu lub magnezu konkurencja ta prowadzi nie tylko do niedożywienia rośliny, ale także do „niedożywionych” bakterii brodawkowych, a tym samym do zmniejszonego wiązania azotu – z negatywnymi konsekwencjami dla plonu i masy tysiąca ziaren.
W praktyce nawożenie potasem i magnezem musi zapewnić w glebie odpowiedni poziom zasobności i uwzględniać wynoszenie składników z plonem. Ważny jest zrównoważony stosunek K: Mg. W tym celu przy plonie 30 dt / ha (klasa gleby średnia) zaleca się nawożenie 2 dt / ha ESTA Kieserit.
Zwróć uwagę na zaopatrzenie w siarkę
Siarka jest potrzebna od początku sezonu wegetacyjnego do budowy białek niezbędnych dla bakterii. Wyniki doświadczeń, w których mierzono masę bakterii brodawkowych, pokazują, że masa bakterii podwoiła się dzięki zastosowaniu siarki (patrz grafika). Magnez dodatkowo wspomógł rozwój bakterii brodawkowych, wskutek ich lepszego zaopatrzenia w węglowodany.
Gdy bakterie Rhizobium samodzielnie wytworzą wystarczającą ilość białka, siarka będzie wykorzystywana do produkcji białka w roślinie i umożliwi produkcję wysokiej jakości, bogatej w białko paszy.
Część zapotrzebowania na siarkę pokrywa mineralizacja gleby, która zależy od temperatury, wilgotności i ilości związanej siarki. W praktyce jednak wykazano, że zwłaszcza na początku wegetacji dostarczanie siarki nie zawsze jest zapewnione poprzez samą mineralizację. Aby zapewnić optymalny rozwój bakterii brodawkowych na początku wzrostu roślin oraz zoptymalizować plon, zaleca się nawożenie szybko przyswajalną siarką siarczanową. Do tego celu idealnie nadaje się ESTA Kieserit.
Zwiększ i zabezpiecz plony
W doświadczeniu polowym w Austrii, zastosowanie ESTA Kieserit znacząco wpłynęło na zwyżkę plonu soi (patrz grafika: Wpływ ESTA Kieserit i epsoTOP na plon soi). Dodatkowy zabieg nawozem nalistnym epsoTOP spowodował kolejną zwyżkę plonu, ze względu na aplikację w fazie krytycznego zapotrzebowania roślin na składniki pokarmowe.
Zbilansowane nawożenie potasem powoduje – w zależności od zasobności gleby – istotny wpływ na plonowanie, co ilustruje poniższe doświadczenie. Potas reguluje gospodarkę wodną i umożliwia roślinom soi optymalne wykorzystanie dostępnej wody do budowania plonu, zwłaszcza w latach suchych. Również w tym doświadczeniu dodatkowe nawożenie nalistne spowodowało dalszy wzrost plonu ziarna. (patrz wykres: Przyrost plonu soi wskutek nawożenia potasem i nalistnym nawożeniem epsoMICROTOP)
Wniosek
Potas i magnez są niezbędne do fotosyntezy i transportu asymilatów w roślinie, dlatego zapewniają dobre zaopatrzenie roślin soi i ważnych bakterii brodawkowych w niezbędne węglowodany. Ponadto tworzenie się białek dla bakterii brodawkowych soi jest zapewnione tylko przy wystarczającej ilości siarki. Najlepszym wyborem dla pokrycia zapotrzebowania roślin na siarkę jest nawożenie formą siarczanową siarki, ponieważ ta forma jest natychmiast dostępna dla roślin. Odpowiednie odżywianie roślin tymi składnikami pokarmowymi zapewnia wysokie plony, dobrą jakość oraz wysoką zawartość białka.
